Dorien Plaat

De beeldentaal van Dorien is glashelder en zeer indringend. Je kunt niet wegkijken, je kunt er niet omheen. De figuren op haar doeken nemen geen genoegen met een oppervlakkige beschouwing. Ze lijken te zeggen, kijk maar , hier ben ik, ik nodig  je uit naar mij te kijken, in al mijn naaktheid, in al mijn kwetsbaarheid. Nee, niet weglopen, kijk nou even naar me. In een keiharde wereld, waarin soms de buitenkant het belangrijkst lijkt, het uiterlijk vertoon, lijken de schilderijen van Dorien Plaat tegen ons te zeggen, non-verbaal: mijn buitenkant is flinterdun, je mag naar binnen kijken, kijk eens hoe mooi ik ben, nee niet ‘mooi’ in context van een vergankelijk fysiek schoonheidsideaal, maar een soort ‘mooi’ met eeuwigheidswaarde, authenticiteit en dus kwetsbaarheid’ De figuren van Dorien laten zich zien in totale kwetsbaarheid, ze zijn daardoor echter niet zwak maar sterk, juist omdat ze vrede hebben gesloten met hun kwetsbaarheid, van hun kwetsbaarheid houden, er zelfs trots op zijn. Als dat geen mooie boodschap is voor de wereld waarin we leven, dan weet ik het niet meer. Wie niet ontroerd wordt door deze kunst, heeft niet goed gekeken, of niet naar de schilderijen, of niet naar zichzelf.

Frans Ellenbroek – Bioloog directeur natuurmuseum Brabant en kunstenaar 20 -09-2008